ناکامی هم زیباست، چون نطفه‌ی کامروایی در خود دارد. این نطفه میمیرد و غم شیرینْ هیولای هول‌انگیز میشود اگر ناکامی در ورطه‌ی تکرار بیفتد. در پس ابر تیره آفتاب نشسته و آنسوی خورشید بی لکه توده ابرهای سیاه جولان میدهند، اما تماشای ابرها که یکنواخت و مداوم شود خورشیدِ پشت تاریکی خاموش میشود.
چرا احساسات منفی مانند غم، خشم و ترس هم می‌توانند لذتبخش باشند؟ وجه غالب این احساسات توجه به یک انفصال، به یک شکست، یک ویرانی و یک نیستی است. علاوه بر آنکه بشر ذاتا میلی به ویرانگری دارد، این تمایل در مقابل زندگی که بر قاعده‌ی هستی است تضادی تشکیل می‌دهد. مثل کسی ایستاده بر قله که دارد قعر دره‌‌ای را تماشا می‌کند. تنوع و تضاد اساس حرکت و رشد انسان در زندگی است. هیچ لذتی جز در لحظه‌ی برخورد دو محرک متضاد ممکن نیست. با این حال زیاد ایستادن بر لبه‌ی پرتگاه هم خطرناک است. ممکن است پایت بلغزد و به قعر تاریک دره سقوط کنی. و آنجا شاید دیگر نه خبری از تضاد باشد نه حرکت و نه لذت.
خشم و اندوه محصول مبارزه است. زمانی رنج گرفتاری در باتلاق را حس می‌کنی که در حال تقلایی برای گریختن از آن.
بیهودگی غم انگیز است، تکرار بیهودگی وحشتناک. و چه احساسی ویرانگرتر از ترس! غم گاه می‌تواند تعالی بخشد اما ترس فقط ویرانت می‌کند.
بر چهره ی خاطرات شاد غبار فراموشی می نشیند زخم‌های کهنه را اما دستی هر روز سمباده می کشد. دستی پنهان، دستی کثیف
موجی از غم
به سینه‌ام می‌کوبد و فرومی‌ریزد
حس می‌کنم سنگینی‌اش را
که از راه گلویم پایین می‌لغزد
گرم و تلخ
آماده میشود
برای حمله‌ای دیگر
دلم اگر صخره‌ای باشد
ساکن در ساحلی خاموش
دلتنگی حتما
شکل موج‌هاست
که می‌آیند
چنگ می‌کشند
چنگ می‌کشند
چنگ می‌کشند...
صخره‌ای فرومی‌افتد