تو برایم آب بودی و آفتاب
در غیابت اما من
همچنان می‌رویم و سبز می‌شوم.
قلب من درختی‌ست تنومند
که دور از ریشه به پهلو افتاده و
مرگ خود را باور ندارد.
چشمی اگر نباشد که ببیند فروغ سبز برگ‌ها را و دستی که لمس کند رطوبت شبنمی را بر تن شاخه ای، فرق نمی‌کند درخت می‌شوی بعد مرگ یا تلی خاک. احساس اگر نباشد هر چه هم که هستی، عظیم یا خرد، انگار که نیستی
پرنده‌ای که دوستش داشتم
از لابلای شاخه‌ای پرید و
دیگر بازنگشت.
حالا
در فضای خالی میان شاخه‌ها
تنهاییم پیداست.
آخرین پرنده هم پرید
حالا درخت را نگاه می‌کنم
درخت بی پرنده را
که مثل دستان خالی نیازمندی
رو به آسمان دراز است
درخت افتاد
تا خشک شود
تا تکه تکه شود
تا کاغذ شود و بر آن
تصویر درختی بنشانند
و بر دیواری بچسبانند
که روزگاری
جای درختان
جای جنگل‌ها بود
حرفی نگفتیم
که کسی نمی‌دانست
درد درخت بی بار و بر را.
بی صدا پژمردیم
خشکیدیم
افتادیم
درد درخت افتاده را هم
کسی نمی‌دانست؟
خواستم زنده بماند
نامش را بر سنگ، درخت و دریا نوشتم.
من او را می‌خواستم
میان سنگ، درخت و دریا چه می‌کنم؟