۱۸۳

‏تو رفتی
و سکوتی جایت را گرفت
و سکوتی با من ماند
تا خیابان
تا خانه
تا توی گور.

۱۸۰

‏مقصد تویی، آنچه مسیر می‌نامم جای خالی توست.

۱۶۲

‏تو برایم آب بودی و آفتاب
در غیابت اما من
همچنان می‌رویم و سبز می‌شوم.
قلب من درختی‌ست تنومند
که دور از ریشه به پهلو افتاده و
مرگ خود را باور ندارد.

۱۶۰

‏این سطرها که می‌نویسم
پله‌هایی‌ست که می‌پیمایم
به سمت تو
تو آن سکوتی
بعدِ آخرین سطر.

۱۵۷

‏تو دوری از من، بسیار دور
هر بار که میگویم "دوردست"
انگار که گفته باشم "تو"

۱۱۷

‏صدایم زد در تاریکی

صدایش شمشیری شد

و بلور شب را دو نیم کرد.

۱۱۴

‏رفتنت کله پایم کرد اما نمردم، روی کله‌ راه می‌روم!

۱۰۳

‏جهانْ غیابِ توست.

۱۰۱

‏تو به یاد آمدی

درخت زیبا شد،

یا زیبایی درخت

تو را به یاد آورد؟

۹۴

‏من آه دمیدم

تو سوزِ ساز را شنیدی

۷۴

قلوه سنگی هستم من

سخت و سنگین کف رودخانه

و تو آب روانی

که نرم و آرام از رویم عبور می کنی،

تنم را می نوازی

و به درونم راهی نمی یابی.

۶۸

سال‌هاست که می‌خواهم فراموشت کنم و سال‌هاست در اندیشه‌ی از یاد بردنت به تو فکر می‌کنم

۶۷

 

من تو را از ابتدا نه داشته‌ام نه هیچگاه نشانی از تو دیده‌ام پس چطور می‌دانم که ندارمت؟

 

۶۶

در نگاهت، در آن چشم‌ها،‌ در پس درخشش آن گوی روشن رازی پنهان است که چون آوازی مرا به خود می‌خواند. پرده نگاهت را کنار می‌زنم، از گوشت و خون و استخوان عبور می کنم و توده‌ای نرم و سفید را کنار می‌زنم. 

هیچ نیست! صندوقچه‌ای خالی و تاریک. راز همین بود. راز، هیچ بود.

 

۴۹

سپیدی کاغذ غیابِ توست

این کلمات سیاه اما

تو نمی‌شوند