185

‏مایلم حفره‌ی درونم که همه‌ی نداشته‌هایم را در خود جا داده پر کنم. تنبلی‌ام از وسعت حفره است، از ناتوانی در پر کردنش.

۱۸۰

‏مقصد تویی، آنچه مسیر می‌نامم جای خالی توست.

۱۶۲

‏تو برایم آب بودی و آفتاب
در غیابت اما من
همچنان می‌رویم و سبز می‌شوم.
قلب من درختی‌ست تنومند
که دور از ریشه به پهلو افتاده و
مرگ خود را باور ندارد.

۱۰۳

‏جهانْ غیابِ توست.

۶۷

 

من تو را از ابتدا نه داشته‌ام نه هیچگاه نشانی از تو دیده‌ام پس چطور می‌دانم که ندارمت؟

 

۵۰

مقصد که دریا باشد

مسیرت کوه و دشت و جاده نیست

جای خالی دریاست

۴۹

سپیدی کاغذ غیابِ توست

این کلمات سیاه اما

تو نمی‌شوند

۴۶

پرنده‌ای که دوستش داشتم

از لابلای شاخه‌ای پرید و

دیگر بازنگشت.

حالا

در فضای خالی میان شاخه‌ها

تنهاییم پیداست.

۴۴

پیوسته تو را می‌جویم و نمی‌یابم. شاید تو آخرین مقصدی در این مسیر، شاید تو مرگی.

۴۱

آخرین پرنده هم پرید

حالا درخت را نگاه می‌کنم

درخت بی پرنده را

که مثل دستان خالی نیازمندی

رو به آسمان دراز است

جای خالی

همه چیز را دور انداختم

که فراموشت کنم

خانه خالی شد

جای تو خالی‌تر

بودن تا نبودن

بودنت یک‌ جاست

نبودت همه جا