از سکوتِ بیشه است، زیبایی آواز پرنده
از سیاهی شب است، درخشش ستارهها
از نیستی است، ظهور جرقههای هستی
کوهی هستم من
که بر ویرانهام جادهای بنا کردهاند
دیگران مرا جاده میخوانند،
من اما کوهی ویرانم
شبها خودم را میبینم در خواب
فریاد میزند: من کوهم! من کوهم!