میلی هست برای بیشتر فرو رفتن، در او که از تعالی و خروج از باتلاقی بازمانده. امیدْ حرکت است و برای اسیر در باتلاق گاه ناامیدی آخرین چاره است.
خشم و اندوه محصول مبارزه است. زمانی رنج گرفتاری در باتلاق را حس می‌کنی که در حال تقلایی برای گریختن از آن.
گاه زندان یک شهر است و درک آزادی با سفری طولانی ممکن می شود یا هجرتی بی بازگشت. گاه خانه است یا اتاقکی که با از جا کندن دیوارهایش می توانی به آنسوی حصار بگریزی. اما اگر زندان خودت باشی و میله ها و زنجیر و دیوارها همین تن و گوشت و استخوان، گریختن نمی توانی مگر با فرو ریختن
از دشت به کوهستان گریختیم و
از کوهستان به جنگل‌ها پناه بردیم
و ملول از آزادی
خانه‌ای بنا کردیم
با چهار دیوار
و دری
که به درون راه داشت
خیابان آشفته‌ام می‌کند
آسمان تنهایم
هر گوشه‌ی جهان
تکه‌ای از من است
به هر سو بگریزم
به خودم می‌رسم