۴۰

به جنگلی آتش گرفته می‌مانم

کبریت را کس دیگری انداخته

شعله‌هایم اما چنان هر سو قد می‌کشند

که در دلم انگار

میلی به خاموشی نیست.

۳۹

خیابان آشفته‌ام می‌کند

آسمان تنهایم

هر گوشه‌ی جهان

تکه‌ای از من است

به هر سو بگریزم

به خودم می‌رسم

۳۸

من یعنی منِ تنها

با تو که باشم من نیستم، تویی

۳۷

دلم اگر صخره‌ای باشد

ساکن در ساحلی خاموش

دلتنگی حتما

شکل موج‌هاست

که می‌آیند

چنگ می‌کشند

چنگ می‌کشند

چنگ می‌کشند...

صخره‌ای فرومی‌افتد

۳۶

خسته از دورنگی‌ها

برف را تماشا می‌کنم

تا انتها سپید

۳۵

راه را برای جاده گشودند

درخت به حاشیه رفت

۳۴

رویا را پشت سر می‌گذارم

و از خواب بیدار می‌شوم

جای دشت را دیوار می‌گیرد

جای دستان تو را

فنجانی چای تلخ

۳۳

مِه

همین دو حرف پیداست

از هزاران سروده‌اش

۳۲

اشیاء

در خاموشی خود آرمیده‌اند

ما بر هر یک نامی می‌گذاریم

تا بیدارشان کنیم.

۳۱

به خوابم آمدی

و چه هجرت غم انگیزی شد

بیدار شدن

۳۰

او که مرگ می‌خواهد از مرگ نمی‌گوید، می‌میرد.

۲۹

پرده را کشیدیم

آنسوی پنجره هم چیزی نبود

۲۸

اما رود هیچ تعجب نکرد، ماهی مرده را کناری زد و به راه خودش رفت.

۲۷

از زیبایی تهی‌ست مهتاب

در انتظار برف که نشسته باشی

۲۶

باران تندی گرفت

ما خیس شدیم

درختان زیبا