هر دو انسان بودند و بر همین خاک و زیر همین آسمان در یک روز تولد یافتند. یکی نامش شد توفیق که از جنگ و ناامنی افغانستان به ایران گریخت و برای گذران زندگی باربر شد. یکی نامش شد فیلیپ و در آلمان به تحصیل پرداخت و کارمند یک شرکت شد. فیلیپ سال پیش برای کوهنوردی به ایران آمد و اتفاقی با توفیق آشنا شد که حمل وسایلش را تا بالای کوه بر عهده داشت. فیلیپ موز میخورد و عکسبرداری میکرد، توفیق عرق میریخت و قدمهایش را می‌شمرد. فیلیپ به پرواز بعدی‌اش به ژاپن فکر میکرد، توفیق به قاچاقبر و خطرات و هزینه فرار از مرز ترکیه. ماه بعد که فیلیپ در طبیعت ژاپن با شکوفه‌های گیلاس عکس می‌گرفت، برف داشت جنازه‌ی یخ زده توفیق را در کوهستان مرزی ترکیه می‌پوشاند.
زندگی جبری بی رحم و کثیف است، برای من از عدالت نگو.
میان گروه‌های چپ آرمانگرا غرق شدن در عالم انتزاع و به هم خوردن مرز وهم و واقعیت و در نتیجه بروز رفتارهای نمایشی و متظاهرانه و توجه طلبی مفرط نقطه مشترک است. نقطه‌ای که در ادبیات به پرت و پلا گویی منجر می‌شود و در سیاست به تمامیت‌خواهی دولت‌ها و پوپولیسم مبتذل.
بقول آلبر کامو "مارکسیست‌ها تصورشان از تاریخ را بر خود تاریخ ترجیح می‌دهند!"
جان لنون خواننده و ترانه سرای چپگرا در ترانه معروف "تصور کن" می‌نویسد: تصور کن بهشت و جهنمی نیست، کشوری نیست، مذهبی نیست، مالکیتی نیست، گرسنگی نیست و همه در صلح‌اند و نیازی به کشتن نیست... خب چه زیبا! مشکل اینجاست این افراد تصوراتشان را واقعی و به سادگی دارای قوه‌ی تحقق قطعی می‌پندارند! توقعِ تحقق تمام و کمالِ این خیالبافی‌های شاعرانه در واقعیت و تاکید بر لزوم محقق شدنش توهمی است که آب به آسیاب تمامیت خواهان می‌ریزد. این وهم ریشه در نگاه پیامبرانه این قشر دارد. جماعتی که بعد مواجهه با بی معنایی و بیهودگی دنیای پیرامون و ناکارآمدی و نواقص و تاسیسات و تشکیلات دچار سرخوردگی و روزمرگی شده‌اند ناگهان به شکل رادیکال تصمیم به خلق سیستم هدفمند و کامل و جامعی از باورهای نو می‌گیرند چون می‌خواهند از چاله ای که در آن افتاده‌اند با سرعت و قدرت هرچه بیشتر خارج شوند و به ورطه اتوپیاسازی می‌افتند. از بی مذهبی می‌نویسند اما خودشان مذهب سازی می‌کنند. بقول کافکا: "بازیچه‌ی گمگشته‌ی پیامبران و طبیبان کاذبی شده‌ایم که با نسخه‌های دروغین سعادت، چشم‌ها و گوش‌هایمان را می‌بندند تا از بن بستی به بن بست دیگر برسیم."
این نمایش بازی کردن‌ها گاهی از سطح کاغذ و شعر و بیانیه فراتر می‌رود و به یک پرفورمنس تبدیل می‌شود. جان لنون و همسرش به نشان اعتراض به جنگ ویتنام و دعوت به صلح و زندگی آرام در سال ۱۹۶۹ دو هفته را در تختخواب هتل در آمستردام هلند و مونترال کانادا سپری کردند و صبح تا شب میزبان خبرنگاران و مرکز توجه دوربین‌ها بودند و مردم را دعوت می‌کردند برای برقراری صلح به آنها بپیوندند و موی خود را کوتاه نکنند! مثل اینکه بیاییم برای رفع نیاز تشنگی چراغ‌های خانه را خاموش کنیم! صحبت از صلح و تکریم آن زیباست اما با نشستن در تخت و دراز کردن مو و سیگار کشیدن هیچ جنگی در جهان متوقف نشده. با پیژامه نشستن مقابل هیتلر نمیشد جلوی بمب‌هایش را گرفت و با نوشتن کلمه‌ی صلح روی کاغذ نمی‌توان چاقوی داعش را کند کرد.
یوکو اونو همسر جان لنون سالها بعد در مورد نمایش تختخواب می‌نویسد: "در سال ۱۹۶۹ من و جان آنقدر ساده و خوش باور بودیم که فکر می‌کردیم با بست نشستن در خانه و یا سپری کردن یک هفته توی تختخواب می‌توان جهان را تغییر داد."
هر چند خیلی از این افراد هم معمولا مواقعی که جنگ بر ضد منافع و آرمان‌های خودشان باشد ژست صلح می‌گیرند وگرنه در باقی موارد با تحریف واقعیت بوسیله هنر که در تخصصشان است، خونریزی و درنده خویی را هم زیر عباراتی مثل حماسه و دلاوری و حق طلبی دفن می‌کنند و یا سوت زنان رد می‌شوند.