تصور ساحل است که ما را در دریای طوفانی زنده نگه داشته. سرآسیمه دست و پا می‌زنیم تا از هم پیشی بگیریم و ساحل روشن را فتح کنیم، اما یک یک فرو می‌رویم در خندق قیرگون امواج. آنها که می‌دانند ساحلی در کار نیست زودتر ناپدید می‌شوند
موجی از غم
به سینه‌ام می‌کوبد و فرومی‌ریزد
حس می‌کنم سنگینی‌اش را
که از راه گلویم پایین می‌لغزد
گرم و تلخ
آماده می‌شود
برای حمله‌ای دیگر