۱۸۳

‏تو رفتی
و سکوتی جایت را گرفت
و سکوتی با من ماند
تا خیابان
تا خانه
تا توی گور.

۱۱۶

‏ما کودکانی بودیم که در خیابانی ناآشنا مادر دستمان را رها کرد تا برود پی کاری و بازگردد، و دیگر برنگشت.

۳۹

خیابان آشفته‌ام می‌کند

آسمان تنهایم

هر گوشه‌ی جهان

تکه‌ای از من است

به هر سو بگریزم

به خودم می‌رسم