۱۰۸

‏وقتی که تنهایی، هر چیزی که زندگی در آن جاری‌ست به تندیس یادبودی از خاطره‌ای دور بدل می‌شود. تنهایم، و همه اشیاء پیرامون اسکلت‌های به جا مانده از زندگانی است که سال‌هاست مرده‌اند.

۵۸

 بر چهره ی خاطرات شاد غبار فراموشی می نشیند زخم‌های کهنه‌ را اما دستی هر روز سمباده می کشد. دستی پنهان، دستی کثیف