گرت جونز روزنامه نگار اهل ولز که مدتی هم از مشاوران نخست وزیر بریتانیا بود سال ۱۹۳۳ پس از سفری به شوروی و اوکراین از قحطی و گرسنگی وخیم اوکراین پرده برداشت که بعدا به قحطی هولودومور معروف شد. او طی این سفر مخفیانه از چندین روستا و منطقه مختلف بازدید کرد و مشاهداتش را از وضع فجیع زندگی مردم یادداشت کرد. هولودومور قطحی مهندسی شده استالین بود علیه اوکراین تا ایدئولوژی‌اش را تحمیل کند و هویت و ملی گرایی اوکراینی و جنبش‌های انقلابی و اعتراضات دهقانان سرکوب و متلاشی شود. طی این قحطی میلیون‌ها نفر کشته شدند. در آن زمان والتر دورانتی مسئول دفتر روزنامه نیویورک تایمز در مسکو بود و پس از گزارش جنجالی جونز شروع کرد به نوشتن مقالاتی در نیویورک تایمز و با ماله کشی بر جنایات استالین و کمونیسمِ قاتل سعی کرد افشاگری جونز را مخدوش و بی اثر کند. دورانتی نوشت در شوروی و اوکراین قحطی در کار نیست و این‌ها قصه و پروپاگانداست! سال ۱۹۹۰ کتابی درباره زندگی دورانتی منتشر شد به نام ماله کش استالین. با اینهمه دورانتی آنچنان هم میان مافیای رسانه نامحبوب نبود و از جمله برندگان جایزه پولیتزر نیز هست!
پس از افشاگری‌های جونز مقامات شوروی او را از سفر به ممالک شوروی منع کردند. جونز سال ۱۹۳۴ به ژاپن و چین سفر کرد و در همین حین توسط راهزنان چینی ربوده و چند روز بعد در سن ۳۰ سالگی کشته شد. مرگ جونز هنوز یک پرونده مرموز باقی مانده و برخی گزارش‌ها از احتمال دست داشتن شوروی در قتل جونز نوشته‌اند.
فیلمی سینمایی به نام مستر جونز درباره زندگی گرت جونز و ماجراهای سفر او به اوکراین ساخته شده.
یکی نوشته چرا به چپ‌ها کینه دارید در حالی که بسیاری از بزرگان ادب و هنر ما چپ بوده‌اند! خب بیاییم نگاهی بندازیم به شاعران پیشرو در این مسیر ببینیم میراث چپ‌روی این بزرگان چه بوده که ما باید به آن ببالیم؟
یکی از این بزرگان هنرمند و از وارد کنندگان مارکسیسم به ایران احسان طبری است. او زمان اشغال ایران به دست استالین هم صدا با دیگر توده‌ای ها اعلام میکند باید به منافع شوروی احترام بگذاریم و امتیاز نفت شمال را به آنها اعطا کنیم! او بعدا به سرزمین دایی یوسف پناهنده شد و بعد از مرگ استالین جنایتکار شعری می‌سراید که یکی از مشعشعات ادبیات چپ محسوب میشود:
تو بهادر بودی، زمان میدانت
آفریدی نظمی، کان بُد همسانت
درسپردی آخر به همرزمانت
آن نظم بی‌خلل- رفیق استالین!
شاعر بعدی عارف قزوینی است. عارف در وصف امام لنین شعری سروده که در زمینه مجیزگویی یک رکورد حساب میشود:
ای لنین ای فرشته‌ی رحمت
قدمی رنجه کن تو بی‌زحمت
تخم چشم من آشیانه‌ی توست
پس کَرم کن که خانه خانه‌ی توست
یا خرابش بکن یا آباد
رحمت حق به امتحان تو باد
بلشویک است خضر راه نجات
بر محمد و آل او صلوات!
در راه تملق و بندگی بلشویک‌ها شاعران دیگری هم شانس خود را امتحان کردند.
فرخی یزدی میفرماید:
با پای جان به تربت پاک لنین بیا/تا بنگری به مقبره، تمثال انقلاب.
و محمدتقی بهار:
بلشویک است و یارْ لنین/خصمْ سرمایه و قلدری.
در این میان اما ابوالقاسم لاهوتی علاوه بندگی ادبی موفق شد به دربار استالین هم راه پیدا کند و مدتی به مقام وزیر فرهنگ شوروی در تاجیکستان نائل شد. لاهوتی شوروی را وطن خودش میدانست:
فخر دارم که ملک شورائی
داده اینسان بمن توانایی
فخر دارم که این شریف وطن
تکیه گاه منست و خانه‌ی من...
لاهوتی که شعری با عنوان "استالین جان" در کارنامه دارد معتقد بود هر کس دشمن شوروی باشد باید سرش را بزنیم و کفن پوشش کنیم:
هر سر که به نقصان حدود تو کند فکر
با دست دلیرانه‌ی خلق از بدن افتد.
خواهد کسی ار پاره کند رشته‌ی فتحت
از پارچه‌ی ننگ به رویش کفن افتد.
توتکیه گه رنجبر روی زمینی
بر پشت زمین زلزله از این سخن افتد.
بدخواه تو، هرکس که بود، نام سیاهش
بایست که از دفتر اهل زمن افتد...
خب، هنوز متعجبید چرا به این میراث متعفن که سال‌ها آب به آسیاب استبداد و کشتار و خفقان ریخته کینه داریم؟
نگاهی به جنایات چه گوارا. مردی که می‌خواست پرچم کمونیسم را بر سردر جهان بیاویزد.
#چه_گوارا معتقد بود "نفرت عنصر مبارزه است و انسان را به ماشین کشتار تبدیل می کند." او در نامه به همسرش سال ۱۹۵۷ می‌نویسد: اینجا در جنگل‌های کوبا زنده و تشنه به خون هستم.
با پیروزی انقلاب کوبا و سقوط رژیم باتیستا در سال۱۹۵۹ چه گوارا از سوی فیدل کاسترو به ریاست زندان لاکابانا منصوب شد و جوخه‌های اعدام را برپا کرد. چه گوارا قاضی دادگاه تجدیدنظر هم بود و در ۵ ماه ریاست او بر این زندان بیش از ۵۰۰نفر ضدانقلاب اعدام شدند. به گفته خوزه ویلاسوسا از مسئولین قضایی پرونده‌های لاکابانا احکام بطور خودکار در دادگاه تجدیدنظر تایید می‌شدند.
خاویر آرزواگا کشیشی که محکومین به اعدام را آرام می‌کرد در خاطراتش میگوید برای درخواست عفو پسربچه ای پیش چه گوارا و کاسترو رفتم اما هیچکدام توجهی نکردند...